Malansang Isda

May mga taong nakabasa ng aking blog na nagsasabing bakit daw sa wikang tagalog ko inihahayag ang aking mga saloobin. Madaming rason kung bakit ito ay aking ginagawa. Isa sa mga ito ay sa kadahilanang pagod na ang aking isipan at bibig sa kasasalita ng wikang ingles sa aking hanap-buhay. Sa araw-araw na ginawa ng Poong Maykapal ay puro salitang ingles nalang ang aking sinasambit. Ako ay isang tunay na makabayan na mapagmahal sa aking lupang sinilangan kaya aking buong pusong niyayapos ang wikang filipino. "Ang taong hindi magmahal sa sariling wika ay daig pa ang malansang isda." Ito ay tumatak sa aking isipan mula nang ako ay musmos pa. Kanya kanya lang siguro tayo ng saloobin. Tulad din ng naisulat ko sa nakaraan, nais kong maging kakaiba ang pahinang ito at ang pagsusulat sa tagalog ay isa sa aking mga paraan. Hindi ko sinasabi na patuloy na magiging ganito ang tema ko. Kunsabagay, ito ay aking personal na pahina. Mayroon akong lubos na kalayaan na ihayag ang aking saloobin sa anumang paraan na aking naisin.

Sa mga ibang tumutunghay nito, huwag kayong mag alala dahil hindi ko naman pinaplano na mananatiling ganito ang aking blog dahil wika nga ng iba, "Nothing is permanent. The only constant thing in this world is change." Kung inyong mapapansin ay meron din akong mga isinulat sa wikang ingles, may mga salitang aking isiningit para mas madaling maintindihan at dahil na din sa hindi ko alam ang katumbas na tagalog ng mga salitang ito. He! He! He! Mayroon ding mga salitang banyaga na tuluyan ng naging bahagi ng wikang filipino at patuloy parin na niyayapos at tinatanggap. Maaari nyo ding sabihin na hindi ako magaling sa wikang ingles. Alam ko ang katotohanan na iyon at tanggap ko. Abangan nalang natin sa mga darating na araw ang iba pang mga kabanata... minsan ay masarap din na maging impormal. Sa mga nagwiwika naman na nagugustuhan nila ang aking pananagalog, marami pong salamat.

Attention!

Mga taong kulang sa pansin:

• Tumatawa ng walang dahilan.
• Sumigaw sa loob ng silid habang lahat ay abala sa pag aaral.
• Tatayo sa harapan ng wala namang sasabihin.
• Makikipag talo sa isang diskusyon na alam nyang talo naman sya at maghahamon pa ng away.
• Humihiyaw ng "HINTAY!" eh wala namang aalis.
• Hindi makapaniwala sa mga perpekto kong grado ng araw na ito sa lahat ng pagsusulit.
• Magaanunsyo na manlilibre ng pagkain sa buong grupo eh hindi naman pala.
• Tatanungin ang lahat kung pwedeng umutang.
• Nawalan ng pitaka sa loob ng bag na nakalagay mismo sa kanyang harapan.
• Nawalan din daw sya ng pitaka nung isang araw.

Kawawa naman sila. Hindi maarok ng aking isipan kung bakit nila ginagawa ang mga bagay na ito. Hiling ko lang na sana sa mumunti nilang mga paraan ay nakuha nila ang atensyon na hinahanap nila at kahit papaano ay nagdulot ito ng ibayong kaligayan sa kanilang kalooban. Tunay nga na ang ibig sabihin ng K.S.P. ay "Kulangot Sa Pader!" Nakakadiri!

Paikot-ikot

Unang araw ng training sa bagong trabaho. Nakakahilo. Ibang klase. Ang silid ay hinati sa tatlong grupo, at bawat grupo ay may kanya kanyang trainer na may kanya kanya ding itinuturo. Nailalarawan nyo ba sa inyong isipan, sabay sabay silang nag tuturo sa iisang silid? Kailangan ng ibayong konsentrasyon para maintindihan ang mga sinasabi at para hindi maapektuhan ng ingay ng ibang grupo. Sumakit ang ulo ko sa simula at dahil sa likas kong katauhan na tahimik, dumapo sa aking isipan na hindi ako matututo kung mananatili akong ganito. Kailangan kong magpalit ng anyo. Mag palit ng katauhan. Magpalit ng costume. Kailangan kong magpa bibo at kailangan kong maintindihan ang lahat ng ito dahil lingid sa kaalaman ng lahat ay meron akong lihim na pinaplano. Isang balak sa kumpanyang ito. Ang tumaas ang aking posisyon sa lalong madaling panahon. At ang tahimik at tuod na Mickoy ay naging isang bulate na binudburan ng asin. Lahat ng katabi ay dinaldal. Lipat dito. Lipat doon. Lahat ng hindi maintindihan ay tinatanong at kahit naintindihan na ay nagtatanong parin. Si Mickoy ay naging hunyango, pinalitan ang kulay ayon sa kapaligiran. Ibinagay ang sarili sa lahat upang makaiwas sa mga kalabang nais syang puksain at kainin ng buhay. At ganito nga pala ang patakaran dito kaya wala tayong magagawa kundi ang sumunod.

Ilalahad ko kung ano ang iba pang nangyari sa loob ng silid na iyon. Matapos ng isang trainer sa kanyang tinuturo ay lilipat ang grupo sa kabila para sa panibagong aralin. At dahil sa kinakausap ko na ang mga tao ay nagkaroon ako ng mga kabukambibig pero sa loob loob ko ay bakit ganito ang mga tao dito. Isa sa mga kasamahan ko ay bigla nalang tumawa ng walang kadahi dahilan, at tawang tawa sya. Akala mo ay isang nilalang na lango sa usok ng isang halamang hindi pinahihintulutan na gamitin nino man. Halos lahat kami ay nakatingin na sa kanya. Mga nagtataka, dahil sa kanyang walang humpay na pag halakhak ng pagkatagal tagal at sa isang kisap mata ay bigla nalang siyang huminto na parang walang nangyari. Nakakatakot. Baka isa itong sakit na nakakahawa. Tsk. Tsk. Tsk. Ang mga tao nga naman. Bakit ba may mga ganitong klase ng mga nilalang? Sadya bang walang ukol para sakin? Wala bang ka lebel ng aking pagkatao? Ng aking Pag iisip? Habang ako'y patuloy na nakikipag usap sa mga taong ito, ang akala ko ay magiging kaibigan ko sila sa aking pagbabalatkayo pero ako ang nalinlang. Nang dumating ang oras para magpahinga, ako ay bumaba ng gusali para magpahangin. Sa gitna ng aking pagpapahinga habang naka upo at nakikinig ng mga awitin sa aking munting gamit ay nakita ko ang mga kasamahan ko na dumating pero parang wala silang nakita. Ako ay dinaanan lamang nila na parang isang palamuti. OO, palamuti! Dahil ako lang naman ang maaari mong tignan na ka aya aya sa paningin sa lugar na iyon. Nag isip ako. Hindi kaya nagpalit nanaman ang kulay ng hunyangong Mickoy kaya ako ay hindi nila nakita? O baka naman inisip nila na dapat ay ako parin ang lumapit at makihalubilo? Hindi ko na pag aaksayahan ng panahon ang mga ito. Oras ito ng aking pahinga. Lumapit ang may gusto, huwag ang may ayaw. Kung sabagay, hindi ko naman sila masisisi kung mag alinlangan silang kausapin ako. Siguradong nahihiya lang sila dahil alam nila sa sarili nila na hindi sila nababagay sa akin. Tama nang ako ang lumapit at nakihalubilo sa kanila sa loob ng opisina, na paglabas namin ng silid na iyon ay kailangan naming bumalik sa tunay na kami.

Malaon, ang araw na ito ay nagkaroon agad ng apat na pagsusulit. Hindi nakakapag taka na sa unang tatlo ay nakakuha ako ng perperktong marka, pero ang ikinabubugso ng aking damdamin ay ang pang apat. Nagkaroon ako ng dalawang mali na ikinabunga ng pitumpu't limang bahagi (75%). Sinisisi ko ang aking sarili dahil dito. Oras na para lisanin ang lugar na iyon at halos ang lahat ay nagsisi alisan na kaya ako ay nataranta at nagkamali ng pindot sa makinang nasa aking harapan. Kasalanan ko. Kailangan kong bumawi at hindi na magkaroon ng mga mali sa lahat ng mga pagsusulit sa hinaharap sa loob ng anim na linggo. Kailangan kong maging pinakamagaling sa lahat para maisakatuparan ko ang aking plano. Sa ibang banda, mabuti na rin na mayroon akong mali dahil maaaring may mag hinala lamang kung ito ay kukunin ko ng may perpektong grado sa lahat. Hindi natin alam kung papano tumakbo ang isipan ng mga tao na ito. Bukas, sa muling pagsikat ng haring araw, ako ay papasok muli at magiging isang hunyango at babalik sa dati pag sapit ng takip silim. Ganito talaga. Hayaan na natin. Ako na lamang ang iintindi dahil ako lang naman ang may kakayahan na gawin iyon.

Hay... ang buhay nga naman, paikot-ikot lang talaga.

Araw ng mga...

Maligayang Araw ng mga Pwet!!! err... Puso pala.

Ganun naman talaga.

Unang araw sa panibagong paglalakbay. Panibagong simula.

>Kabado...
>>Ganun naman talaga.

>Natutuwang natatakot...
>>Ganun naman talaga.

>Nakakapanibago...
>>Ganun naman talaga.

Ngunit bakit ako lang? Sa mahigit isang daang mga bagong mukha, bakit tila yata ako lang ang naiiba sa lahat? Tila ako lang ang nakakaramdam ng kaba? Lahat sila ay parang mga dati nang magkakakakilala na matagal lang na hindi nagkita at ngayon ay nagkakamustahan, nakikibalita kung anu-ano na ang nagyari sa kanilang mga buhay pero siyang tunay na ngayon lang din naman silang lahat nagkakilala. Tila ako lang ang nakakaramdam ng paninibago? Ang mga tao'y parang nasa kanilang mga tahanan at sobrang kumportable samantalang ako ay parang isang musmos na nawalay sa kinalakhang lalawigan. Walang kausap. Walang kalaro. Walang kaibigan. Isang tuod na nakaupo at tahimik na nakamasid sa mga labi sa aking harapan na walang humpay sa pagbuka. Walang puknat sa pagsasalita. Walang sawa sa pagpapaligo ng mga nilalang na tamaan ng mala asidong laway nito. Inihandog ang mga tenga para makinig pero hindi ang isipan para umintindi. Lumalakbay sa kawalan ang mapaglarong kamalayan. Laksa-laksang tanong na hindi mahanapan ng kasagutan. Hinahayaang pagsamantalahan ang sarili sa walang pakundangang pagtusok at pagbaon sa aking kaloob-looban ng sinadyang mapanakit na kalamigan ng malapalasyong lugar na iyon. Ngunit bakit parang ako lang ang nakakaramdam? Sadya bang ganito ako? Sadya bang ganito ang pagkatao ko? Sadya bang inilalayo ko ang sarili ko sa lupon ng mga tao na aking makakasama sa hinaharap? Sa kabila ng lahat ng mga palaisipang ito ay may isang napakalaking katanungan na hindi ko mawari kung ito ba ay sinadya ng panahon o ng mapaglarong tadhana.

Bakit ako lang?
Bakit ako lang?
Bakit ako lang?

Bakit ako lang ang may hitsura at magandang lalaki sa kanilang lahat?!!!

>Nakakalungkot...
>>Ganun naman talaga.

Newbie

hhhmmm... eto pala ang blog, hehehe! kakainggit kasi halos lahat ng kakilala ko merong ganito, ako lang ang wala kaya gawa na din ako. naks! medyo nangangapa parin kung papano gumawa at mapaganda at maging kakaiba, sana matuto ako at sana sipagin akong mag sulat.

Ako ay naaaliw sa kadahilanang ang aking unang post ay hindi "tungkol sakin" na karamihan na ginagawa ng mga bloggers. wala lang, trip ko lang. Dito nalang yun sa pangalawa para medyo maiba.

Pagpapakilala:

Ako po ay si Mickoy, dalawampu't tatlong taong gulang. Tamad. Antukin. Sa maikling salita ay batugan. Makulit. Magulo. Maingay. Waldas. Taong walang talento sa pag awit at sa pag sayaw ngunit sa mga katangian kong ito ay meron pang mas malalim na Mickoy. Bukod sa ako ay isang likas na malakas ang dating, ako din ay isang taong may ginintuang puso para sa mga nangangailangan. Simple at swabe. Taga pakinig ng mga suliranin at hinaing sa buhay (pero hindi ako magaling sa pagpayo kaya papakinggan ko nalang kayo para mailabas nyo sama ng loob nyo ha?).

Iyan na po muna ngayon... sa paglipas ng panahon ay tiyak na mas makikilala nyo pa ako ayon sa aking mga ilalahad sa pahinang ito.

Sana ay samahan nyo ako sa aking paglalakbay sa biyaheng tinatawag nating buhay. Halika, tikman ang luto ni Mickoy, ang Langit.

My Passion and Insanity...

There is perhaps a thin line between passion and insanity. He came into my life, that moment when I thought sadness was infinite. He was not exactly the partner who can command your attention just by gracing the room with his presence. But he certainly got my eye. He was quiet, as if subtly taking in every little detail his eyes saw. And he definitely had piercing eyes, too piercing; in fact, I thought he could have seen even the little most crevices of my sanity, and the passing of unspeakable passion.

And he effortlessly filled that void, bereft of all hope, like a virus finding its way into the deepest recesses of my being. I once thought he was my salvation, the cornerstone of my destiny. He has made me embrace the inner beauty that life has to offer. For once, I thought I could actually give up everything that I have, and everything that I am. He gave credence to the banality of believing. He made every sunrise seem like a Da Vinci masterpiece. Its crazy how he turned bitterness into a sweet memory. But I find it even crazier for him to fade so quietly into the realm of the unforgiving past. He was the present that never ventured into the future, the dawn that never made it to sunrise.

It did not matter if he gave me smiles, or a motley crue of memorable adventures. I have no need for memories. I only have the present to rage against the onslaught of trepidation, and the future, only to be haunted by the unyielding past. I have had enough of the shadows, but I was powerless to stop the mist that slowly sipped into my veins. I had no choice but to give in to the tantrums of nothingness. I am but a victim of the whims of the universe.

I saw him gradually fade into the realms of the unseen, but there was nothing I could do but to watch my world crumble down before me. Helplessness is a person's greatest curse. After all, who was I to question the intentions of the unknown?

I was told the crap of divine designs, of a more wonderful being destined for me, but I did not want to hear the same arguments on meeting someone better than this one. What good is a better person of divine designs, when my very soul screams for this man? I did not want anyone better. This is better.

He showed me that sadness was not just infinite; it is actually the very soul of my existence. Come to think of it, there is after all a thin line between passion and insanity.